Παρασκευή 25 Απριλίου 2008
Πέμπτη 17 Απριλίου 2008
Ένας "τυχαίος θάνατος" και ένα "Θεωρούν..."
Στις 14 Μαρτίου οι τρεις άνδρες κατασκήνωσαν στο δημαρχείο του Σεν Ναζέρ, αποφασισμένοι να μην εγκαταλείψουν τον αγώνα μέχρι τη δικαίωσή τους. Ζητούν να τους καταβληθούν δεδουλευμένοι μισθοί 8.000 ευρώ στον καθένα. Μετά από εργασία 56 ωρών την εβδομάδα για βαφή του πλοίου, απολύθηκαν από τον εργοδότη τους που ισχυρίζεται ότι τους χρωστάει μόνο 2.600 ευρώ και ότι θα τους τα στείλει στην Ελλάδα. «Δεν μπορούμε να δεχτούμε αυτή την αδικία», τονίζουν.
Οι Ελληνες εργάτες έχουν μεταφερθεί σε αθλητικές εγκαταστάσεις που τους παραχώρησε ο δήμος. Πλαισιώνονται από εκδηλώσεις συμπαράστασης των κατοίκων, από αριστερές οργανώσεις και συνδικάτα. Στις διαπραγματεύσεις της εταιρείας με τους απεργούς συμβάλλουν και εκπρόσωποι των ελληνικών προξενικών αρχών στη Γαλλία.
Η εφημερίδα «Λιμπερασιόν», σε άρθρο της με τον τίτλο «Η εξέγερση των εργατών της θάλασσας», περιγράφει τις συνθήκες εκμετάλλευσης ξένων εργατών σε ναυπηγεία. Τα στοιχεία της εφημερίδας δείχνουν ότι η ενοικίαση εργατών συνιστά ένα σύγχρονο δουλεμπόριο κι ότι η προσφυγή των εργαζομένων στη Δικαιοσύνη -ιδίως όταν πρόκειται για περιπτώσεις πολυεθνικών εταιρειών- καθιστά μακρόχρονη και αβέβαιη την έκβαση. Η κατάσταση διαιωνίζεται παρά τις εκάστοτε σκληρές κινητοποιήσεις εργατών για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.
Ελευθεροτυπία, 31/03/2008
Εμείς; Ένα μούδιασμα...
Τετάρτη 16 Απριλίου 2008
Μπατούστα εικοστεσσάρων και Φελισιτά είκοσι
Ανίκανη να αντιμετωπίσει το διογκωμένο κύμα δυσαρέσκειας και διαμαρτυρίας , καθώς και την αυξανόμενη τάση αυτοοργάνωσης των κατοίκων της Οαχάκα, η κυβέρνηση επιστράτευσε τους δολοφόνους της για να κάνει να σωπάσουν οι φωνές της ελευθερίας.
Στις 7 Απρίλη δολοφονήθηκαν 2 Μεξικάνες αγωνίστριες που εργάζονταν στον κοινοτικό ραδιοφωνικό σταθμό « Η φωνή που σπάει την σιωπή».
Η Μπατούστα Μερίνο 24 ετών και η Φελισιτά Μαρτίνες 20 ετών δολοφονήθηκαν σε ενέδρα που τους έστησαν παρακρατικοί στον δρόμο τους προς την Οαχάκα. Οι δύο συντρόφισσες συμμετείχαν στην οργάνωση και εξάπλωση ενός δικτύου κοινοτικών ραδιοφώνων και ενίσχυαν την ενδοιθαγενική επικοινωνία μέσω ίντερνετ και διαφόρων βίντεο. Στην ενέδρα τραυματίστηκαν βαριά άλλοι δυο σύντροφοι καθώς και το 6χρονο παιδί τους.
Το αίμα συνεχίζει να χύνεται, οι συνειδήσεις αιμορραγούν, μια πληροφορία ανάμεσα στις άλλες, τα δύο συντροφάκια, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, μια πληροφορία ανάμεσα στις άλλες, αθροίζουμε νεκρή ευαισθησία, κυκλωνόμαστε από παχύδερμες προσδοκίες παστωμένες με κρέμες από τον Hondo, βλέμματα λουστραρισμένα με ΙΚΕΑ, μια πληροφορία ανάμεσα στις άλλες, αδρεναλίνη και τίποτε δεν θα μείνει, μπουκωμένες αρτηρίες, προζακωμένα χαμόγελα, μια πληροφορία ανάμεσα στις άλλες, ας μου μιλούσατε ρε Μπατούστα και τίποτε άλλο, ας με βομβαρδίζατε με τα ισπανικά σας ρε Φελισιτά κι ας μην καταλάβαινα τίποτε, ας διαλύαμε με τις φωνές μας αυτό το πνιγμένο απόγευμα κι ας βαδίζαμε μαζί στο ξόδι χωρίς σφαίρες, χωρίς κρότους, χωρίς θρήνους, πάνω σε ένα δάκρυ, ένα δάκρυ ανάμεσα στα άλλα..
Σάββατο 12 Απριλίου 2008
Τετάρτη 9 Απριλίου 2008
Ρέκβιεμ για το Nativity!
Ο "καλλιτέχνης" δήλωσε:
“Το όνομά μου είναι Guillermo Habacuc Vargas. Είμαι πενήντα χρονών και είμαι καλλιτέχνης. Πρόσφατα δέχτηκα κριτική για τη δουλειά μου με τίτλο “Eres lo que lees”, που παρουσιάζει ένα σκύλο που ονομάζεται Nativity (ωροσκόπος). Ο σκοπός αυτής της δουλειάς δεν ήταν να προκαλέσει πόνο (δεινά) στο φτωχό, αθώο πλάσμα αλλά το να απεικονίσει μια σκέψη. Στην πατρίδα μου το San Jose στη Costa Rica, δεκάδες χιλιάδες αδέσποτων σκυλιών λιμοκτονούν και πεθαίνουν από αρρώστιες στους δρόμους και κανένας δεν σπαταλάει μια δεύτερη σκέψη για αυτό.
Δήλωση 1: «Το σκυλί θα πέθαινε έτσι και αλλιώς»
Δήλωση 2: «Δεν γνωρίζω αν το σκυλί πέθανε ή όχι»
Δήλωση 3: « Ήθελα να το κάνω στη μνήμη του κυρίου Nativitad Canda (ένας ληστής που πέθανε από σκυλιά φύλακες)
Δήλωση 4: «Πραγματοποίησα την έκθεση για να δείξω την τραγική κατάσταση των αδέσποτων»
Έχουν μαζευτεί περίπου 200.000 υπογραφές μέσω του διαδικτύου που καταγγέλουν το γεγονός και έχουν αποφασίσει να ενοχλούν με ηλεκτρονικό μπλοκάρισμα τις γκαλερί που πρόκεται να φιλοξενήσουν έργα του ασπόνδυλου. Είναι αλήθεια ότι οι υπογραφές αποτελούν ήδη ένα είδος διαφήμισης, έστω και αρνητικής, που απ' ότι φαίνεται αυτό που κάνει είναι να επιβεβαιώνει τον ναρκισσισμό του ασπόνδυλου. Είναι σίγουρο ότι θα επικαλεστεί την ελευθερία έκφρασης του καλλιτέχνη, την ασυλία της γενικευμένης ασυδοσίας, την δημοκρατία του τίποτα. Είναι σιγουρο επίσης ότι ήδη έχουν ενεργοποιηθεί σύντροφοι που μπορεί να μην υπογράψουν στο διαδίκτυο αλλά στα μούτρα του "καλλιτέχνη". Δεν είναι πρόκληση; Με δυσκολία κάποιος μπορεί να μείνει ψύχραιμος. Να αντισταθεί στο να αντιστρέψει την ίδια τη λογική του "καλλιτέχνη" σε βάρος του: έτσι κι αλλιώς κι αυτός κάποτε θα πέθαινε...
Και το κλου της μπιενάλε δεν είναι άλλο από τους "φιλότεχνους", άπραγες, αδιάφορους πελάτες της:
Δευτέρα 7 Απριλίου 2008
Προς εισαγγελέα εφετών Κ.Πούλη, Γ. Πετρόπουλος, Κορυδαλλός, 1992
Γιατί από μαθήματα εξανδραποδισμού έχουμε μπουχτίσει!